میلاد حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام
…
محمد رضا بحری
…
بافد دوباره باد صبا حله بر چمن
رقصد چو نو عروس به گلزار نسترن
اندوه و غم به عیش و طرب گشته مستحیل
گردد به دور عافیت این گنبد کهن
قمری سرود وصل بخواند چو عندلیب
بلبل ترانه ساز کند بی غم زغن
عبهر نهاده تاج مرصع ز زر ناب
بنشسته روی تخت چو فیروزۀ چمن
از شوق وصل گل شده نم دیدۀ سحاب
از اشک ابر خنده کند دشت هم دمن
سرمست و سرخوشند هر آیینه کاینات
گویا فلک فکنده ز سر مکر و کین و فن
بر عالمین رحمت رحمان رسیده است
گو آمده است دافع غم رافع محن
جود و عطا و لطف و سخا جان تازه یافت
چون زد قدم به لوح زمین شحنۀ زمن
ماهی به نیمۀ رمضان داده رخ نشان
ماه فلک ز شرم نهان کرده خویشتن
صد آسمان ستاره فتد امشب از فلک
از بهر پای بوسی آن میر مؤتمن
خالق به دست قدرت خود در ولادتش
از نور خویش جان ورا دوخت پیرهن
چون غنچه پیرهن بدرید آن گل ولا
کامشب شده است رشک جنان بیت بوالحسن
رویش حسن، خصال حسن، ذات وی حسن
نیکو مرام و خوش روش و هم حسن سخن
مجموع حسن ذات خودش دید چون خدای
گفتا که نام او چو خصالش بود، حسن
احمد گرفت چون که به آغوش سبط خویش
آمد ندا که شد مه و خورشید مقترن
آمد عدیل مصحف حق گویی این چنین
سر تابه پاش را شده محمود بوسه زن
کس را به کنه معرفتش قرب و وصل نیست
همچون که یافت ارنی موسی جواب لن
خواهد اویس دیدن مرآت مصطفی
باید به شوق روی حسن آید از قرن
اسلاف انبیا شنوند ار خصال وی
ترسم که بردرند به قبر اندرون کفن
گر هاتفی ز غیب ندا سر دهد که کیست
خدمتگذار و خادم آن شاه ممتحن
یوسف ز قعر چاه و مسیح از جوار مهر
گوید به صد امید و به صدافتخار من
پشت فلک دو تا شد از آن دم که خواست وی
سجده کند به پای همین دلربا وثن
خواهد نشان دهد به دوعالم همیشه هست
در خط امر آن صنم این روسیه شمن
سیراب شد جهان ز سحاب عطای وی
مانند طفلکی که ز مادر خورد لبن
چون تاب داد زلف خود اندر نسیم صبح
مدهوش شد ز عطر خوشش آهوی ختن
در حیرتم چگونه برون ریزد از درون
صد بحر لعل و گوهر و آن تنگی دهن
ما را دگر به باده چه حاجت که مست شد
از جلوه جمال حسن جمله انجمن
از خود نداشتی تو چنین #بحریا سخن
از لطف اوست طوطی طبعت شکر شکن
چون سائلی به کوی توام ایهاالکریم
از لطف و جود خود صله ای بر گدا فکن
#حسنیه_میلادیه #ماه_رمضان #حسنیه
#بافد_دوباره_باد_صبا_حله_بر_چمن
#بحری
#فارسی
نظر دهید