کیست اذان می دهد پای علم های تو #اکبریه_غلامی_سرای

شهادت جانسوز “حضرت علی اکبر علیه السلام” و آمدن امام بالای سرش
..
..
..
..
غلامی سرای
..
..
..
..
کیست اذان می دهد پایِ علَم های تو
موجِ پریشان ، شده غرقه ی دریای تو
..
وای به من می رود جانب میدان رزم
شبه پیمبر کنون اکبر ِ رعنای تو
..
خورده گره خیمه ها برسَمنِ زلفِ او
مانده به ره تا ابد دیده ی لیلای تو
..
می کشد آیا زمین دخترکی عرش را؟
گو زِ برادر جدا چون شود عَذرای تو؟
..
اوست بر اسبی سوار،غرق تماشا سپهر
بال و پر افشان شده پهنه ی عنقای تو
..
گفت حسین آن دمی گشت جدا اکبرش
رو که ببینم کنون محشرِ کبرای تو
..
بعد خروشی ولی بست رهت تشنگی
خسته شد آن تیغه و دست توانای تو
..
دیدم از آن دور من غرقه به خون قامتت
جانب ِ دشمن روان مرکب ِ زیبای تو
..
خواست سوی ِ خیمه ها زودرساند تورا
دیده پر از خون شد و ماند تمنای ِ تو
..
هرکه تورا دید زد تیغ زد و تیر زد
گشت زمین بستر قامت ِ رعنای ِ تو
..
آمدم اینک علی خیز و امانی بده
بوسه دهم غرقه خون چهره ی زیبای تو
..
تیغ دریده چرا اکبر ِ من پهلویت ؟
نیزه شکسته چرا در وسط ِ نای ِ تو ؟
..
بس که کشیدی تنت در وسط تیغ ها
برکه ای از خون شده جای ِ قدم های تو
..
بود چو خورشید رُخ ای پسرِ ماه ِ من
از چه خُسوف آمده پرتو ِ سیمایِ تو؟
..
چون ببرم خیمه ها این بدن چاک چاک؟
گلشنی از لاله ها سر زده بالای تو
..
امشب ِ من از غمت تیره تر از زلفِ تو
روشنی ِ چشم من خنده ی فردای تو
..
دیده چرا بسته ای ؟ حال شدم باخبر
بس که پر از خون شده دیده ی بینای تو
..
فخر من آن بود که چون تو یَلی داشتم
کیست از این پس دهد بردل من جای تو
..
چشم کدامین پدر دیده به عالم چومن
از دهنی غرقه خون خنده ی لبهای تو
..
من چه بگویم اگر از تو سوالم کنند؟
چون نگرَد زینبت روی ِ دل آرای تو؟
..
شرم کنم جانِ من بعدِ از آن خواهشت
زخم ِ عطش برلبت وایِ من و وای تو
..
خیز و تماشا نُما معرکه و زخم را
خنده کنان تیغ ها بر کف ِ اعدای تو
..
روی عَبا افکنم جان تو ای جانِ من
تا که نپاشد زِ هم جمله ی اعضای تو
..
بارخدایا ببین خفته به خون ماه ِ من
سهل بوَد دیدنش پیش تو و پای ِ تو
..
خشم تو بادا براین روی سیاهانِ و پس
ثبت کند اجرِ من دفتر و دیبای تو
..
شعر ِ “سرایی ” چرا پرشده از رازها
می چکدازهرسخن، بارش ِ شبهای تو
..
..
#اکبریه_شهادت
#کیست_اذان_می_دهد_پای_علم_های_تو
#غلامی_سرای #اکبریه
#فارسی
#زبدةالاشعار