با خون بنویسید که عشق آب حیات است #اکبریه_قاسم_بای

حالات حضرت علی اکبر (ع)
..
..
..
..
..
قاسم بای(ساحل)
..
..
..
..
..
با خون بنویسید که عشق، آب حیات است
میراث نفسهای قتیل العبرات است
..
عشق است که سیرابتر از چشمۀ کوثر
عشق است که جاریتر از امواج فرات است
..
یا رب! نکند جان قلم را بستاند
این روضۀ مکشوف که در جان دوات است
..
این کیست که کوه از نفسش وام گرفته؟
این کیست که آیینۀ روز عرفات است؟
..
این کیست که بر روی لبش بانگ اذان است؟
این کیست که در جان و تنش روح صلات است؟
..
آنقدر شبیه است به جدش که یقینا
بر قامت او پیرهنی از صلوات است
..
..
..
..
باید قلم از ماه تمامش بنویسد
پیش پدر از عطر سلامش بنویسد
..
..
..
..
آمد که به آغوش بگیرد پدرش را
با شوق بخواند تب و تاب سفرش را
..
هنگام وداع است و گواه اند دو چشمش
آتش زده، اندوه جدایی جگرش را
..
هر وقت که دلتنگ پیمبر شده ارباب
با شوق به آغوش گرفته قمرش را
..
سخت است خدایا پدری تشنه و بی تاب
اینگونه به میدان بفرستد پسرش را
..
باید چه کند؟ عمۀ سادات، خدایا!
وقتی که ببیند به سرِ نیزه سرش را
..
کوهی که حسین است، چه سخت است ببینیم
خم میکند اندوه بزرگی کمرش را
..
..
..
..
با شوق به آغوش خطر رفته جوانش
لیلا چه کند تا که نباشد نگرانش؟
..
..
..
..
ای کوردلان! کوردلان! کور بمانید
شیر آمده با نام علی، دور بمانید
..
با بانگ رجزخوانیِ او سخت بعید است
یک لحظه در این معرکه مسرور بمانید
..
آنگونه قدم میزند این شیر که از پیش
باید همگی بر لبۀ گور بمانید
..
در بین شما نیست کسی را هوس رزم
پشت سر هم رفته که مستور بمانید
..
فردا چه جوابیست شما را؟! چه جوابی؟!
مأمورِ که هستید؟ که معذور بمانید
..
اینگونه که با ظلمت شب‌اُنس گرفتید
حقا که محال است که با نور بمانید
..
..
..
..
نور آیت عشق است، قتیل العبرات است
کی تشنه شود آنکه خودش آب حیات است؟!
..
..
..
..
دشمن که به جز حیله و تزویر ندارد
مانند علی در صف خود شیر ندارد
..
مانند علی اکبرِ ارباب، جوانی
مانند حبیبش به خدا پیر ندارد
..
حتی علمش خم شده، تردید نداریم
مانند ابوالفضـل علی میر ندارد
..
دشمن شکمش پر شده از لقمۀ ناپاک
پیداست چرا موعظه تأثیر ندارد
..
شیر آمده با نور یقین، با غزل وحی
در سینه به جز آیۀ تطهیر ندارد
..
ای لشکر طوفانزدۀ کفر! کجایید؟
این شیر، هراس از دم شمشیر ندارد
..
..
..
..
تصمیم گرفته ست که چون کوه بماند
در تیررس لشکر انبوه بماند
..
..
..
..
مست آمده تا در صف پیکار بچرخد
مردانه سِرَ نیزۀ خونخوار بچرخد
..
حق نقطۀ عشق است، علی آمده با شوق
در دایرۀ روشن پرگار بچرخد
..
تاریخ روایتگرِ بدر است، چه زیباست!
شمشیر علی بر سر کفّار بچرخد
..
شمشیر، پر از غیرت محض است، ببینید
امروز بر آن است که بسیار بچرخد
..
چرخید علی بن حسین بن علی، کاش!
دنیا به مراد علی این بار بچرخد
..
دور و بر او تیغ فراوان، چه غریب است
وقتی تبری دور سپیدار بچرخد
..
..
..
..
از دایرۀ واقعه، بیواهمه برگشت
سربازِ جوانِ پسرِ فاطمه برگشت
..
..
..
..
سربازِ پدر جز دلِ بیتاب نمیخواست
در وادیِ خون جز عطشی ناب نمیخواست
..
دیشب نفسش عطر مناجات و دعا داشت
سرباز پدر چشمِ تَرَش خواب نمیخواست
..
سجاده نشین سحر سرخ شهادت
جز سجدۀ طولانی محراب نمیخواست
..
ایجاز نگاهش پر از آیات خدا بود
عمرش غزلی بود که اطناب نمیخواست
..
برگشت به آغوش پدر تشنه تر از پیش
انگار به جز بوسۀ ارباب نمیخواست
..
آن لحظه فقط تشنۀ دیدارپدر بود
نه، تشنۀ دیدار پدر، آب نمیخواست
..
..
..
..
چشمان پدر محو جمالش شده بودند
آیینۀ بی مثل و مثالش شده بودند
..
..
..
..
وقتش شده تا باز به میدان بفرستد
دلداده به پابوس خطر، جان بفرستد
..
در عرش، ملائک همه بیتابترین اند
بس چشم به راه اند که مهمان بفرستد
..
سرباز جوان، تشنۀ دیدار رسول است
باید پدرش مژدۀ باران بفرستد
..
هرگز نهراسند سفیران حقیقت
با مرگ بگو خنجر عریان بفرستد
..
با نیزه و شمشیر دریدند تنش را
ای کاش فلک سیل خروشان بفرستد
..
حالا چه کسی؟ آه، به ارباب، به لیلا
باید خبر اینگونه پریشان بفرستد
..
..
..
..
فریاد بر آرید که اندوه، بزرگ است
اندوه فرو ریختن کوه بزرگ است
..
..
..
..
شمشیر به شمشیر دریدند علی را
آن غیرت افروختۀ لم یزلی را
..
آن شیر که با رایحۀ احمدی اش کُشت
مردان ستم پیشۀ لات و هُبلی را
..
شمشیر به شمشیر شنیدند ملائک
در عرش، غریبانه ترین بانگ جلی را
..
من مانده ام ای قوم! بگویید به لیلا
باید چه کند بعد علی تنگدلی را؟
..
خم شد قدِ ارباب، کجایید جوانان؟!
وقت است که یاری برسانید ولی را
..
در مانده پدر، آه، بیایید بیایید
با هم به درخیمه رسانید علی را
..
..
..
..
آری بشتابید! پدر تاب ندارد
در دست به جز صورت مهتاب ندارد…
..
..